Productbeschrijving
In het gesprek over Israël klinkt niet zelden de zorg en soms ook het verwijt door dat de aandacht voor Israël ten koste gaat van de centrale plaats van Jezus in ons geloof.
De kerk heeft Jezus en Israël heeft Jezus niet, zo simpel lijkt het te zijn en dan is het wijzen op de bijzondere plaats van het Joodse volk al gauw een aantasting van de positie van de kerk en misschien ook wel van Jezus. Ik zeg dan wel eens: ‘Ik hou niet meer van Israël dan van Jezus, zoals je zegt. Het punt is dat Jezus meer heeft met Israël dan jij denkt.’ Maar dit mag dan een vlugge en gevatte repliek zijn op de kritiek die mensen hebben op de zogenaamde Israël-theologie, het moet natuurlijk wel uitgelegd en onderbouwd worden. Daar gaat het in dit boek om.
Paperback
250 Bladzijden
Samenvatting
Israël en Jezus lijken op het eerste gezicht inderdaad tegenover elkaar te staan. Het geloof dat Jezus de Christus is, is ook het grote verschil tussen de kerk en de synagoge. Het lijkt er zelfs op dat door het geloof in Jezus lang geleden de kerk ontstaan is. Die kerk zou zich altijd wel min of meer bewust blijven dat zij voortgekomen was uit Israël maar zou zichzelf ook gaan zien als een tegenover van Israël en dat geldt omgekeerd voor Israël eigenlijk ook. Vaak werd daarbij het Nieuwe Testament toch vooral gezien als het boek van Jezus en de kerk en het Oude Testament als het boek van Israël.
‘Zoon van de Gezegende’ is een bundel essays waarin ik heb geprobeerd de diepe relatie te laten zien tussen Jezus en Israël. In de introductie (Hoofdstuk 1) leg ik in feite verantwoording af van de weg die ik in mijn geloof ben gegaan. Hoe ik steeds meer ontdekt heb hoe Jezus en Israël met elkaar verbonden zijn. Het laat ook zien hoe ik bepaalde aspecten van de traditie waarin ik groot gebracht ben, vaste denkbeelden over de inhoud van de Bijbel, opnieuw en ook nieuw onder woorden gebracht heb.
Vervolgens komen er een aantal hoofdstukken waarin duidelijk wordt dat de geschiedenis van Jezus niet begint bij de eerste woorden van het evangelie. De Zoon van God was al veel eerder aanwezig in het bestaan van Israël (Hoofdstuk 2) en de inhoud van het evangelie van de geboorte van Jezus kan zoveel beter begrepen worden als je het houdt tegen het licht van het Oude Testament (Hoofdstuk 3). Sowieso is het belangrijk om telkens vanuit het Nieuwe Testament terug te keren naar het Eerste Testament. In de hoofdstukken over de roeping van de Messias (6) en ‘Het Lam en de Leeuw’ (7) merken we hoe je de persoon van Jezus eigenlijk alleen maar kunt begrijpen vanuit de openbaring van God in de wet en de profeten en hoeveel licht er dan ook valt op Israël.
Al eerder, in hoofdstuk 4, heb ik beschreven hoe Jezus in zijn wezen verbonden is met Israël, het volk dat God geschapen heeft om zijn naam groot te maken. In ‘De profetie van Kajafas’, ga ik in op de fascinerende figuur van de Hogepriester van Israël, die besluit om Jezus te offeren ter wille van zijn volk. Dat besluit, waarvan de evangelist Johannes zegt dat het een profetie is, laat zien dat de dood van Jezus veel meer betekent dan alleen een individuele persoonlijke verlossing van mensen. Het zet een wissel om in de heilsgeschiedenis en het heeft immense gevolgen voor de toekomst van Israël.
De teneur van deze studie is dat we Jezus en Israël opnieuw moeten leren begrijpen.
En dat raakt het hart van ons persoonlijk geloof en onze relatie met God (Hoofdstuk 9). Niet in het minst raakt het ook het hart van God zelf. Ook als kerk kunnen we God miskennen en Hem tekort doen als we Hem aanbidden en lofprijzen zonder oog te hebben voor de bijzondere plaats die Israël heeft in de heilsgeschiedenis en in het zenden van Christus. Naar mijn mening moeten we als christenen ook veel meer oog krijgen voor de weg van God in de heilsgeschiedenis. Er is meer dan het behoud van mijn eigen leven. God is met veel grotere dingen bezig.
Natuurlijk heeft dat alles ook te maken met het belijden van de kerk. Een theologie (Hoofdstuk 10), waarin de plaats van Israël verdwenen is of Israël alleen maar is uitgemond in de wereldkerk, is niet simpelweg een ontsporing van de dogmatiek. Het is een zonde tegen wie God is, wie Jezus is en wat de Heilige Geest ons in het geloof wil binnen brengen. Het is in wezen ook een opgeven van de eenheid van de Heilige Schrift. Alleen als de kerk zich daarvan bewust is en zich daarvan bekeert en alleen als zij Jezus heeft leren begrijpen in zijn intense verbondenheid met Israël, kan de ontmoeting met het Joodse volk vruchtbaar zijn.